Vorige week viel er een dikke laag sneeuw, het viel als een magische deken neer op deze wereld. De mensen komen uit hun huizen, de sleetjes worden afgestoft en er is volop plezier in deze magische, witte wereld. Als het dan ook nog gaat vriezen, kunnen ook de schaatsen uit het vet. Zelf ben ik niet zo goed in schaatsen, maar ik kan enorm genieten van mijn kinderen op schaatsen en de buurman, mijn collega, of mijn zwager die fietsend een slee trekt over het ijs, vele voelen zich weer even kind.
Vele mensen hebben de schaatsen weer onder gehad en er zijn zelfs wat dappere mensen geweest die de Elfstedentocht hebben geschaatst. Of ze ook daadwerkelijk de bijna 200 km lange tocht hebben geschaatst weet ik niet, maar dapper vind ik het wel.
Heel sociaal media explodeerde met foto’s van sneeuw en van schaatsende vrienden, bekende, maar ook vele onbekende mensen, zo gaaf om al die mensen te zien genieten.
En dan ZOMAAR INEENS...
Daar is die ene foto, een herinnering uit 2012, niet eens mijn herinnering, niet eens een eigen foto… maar die ene foto, niet op voorbereid, niet verwacht, maar raak… keihard raak… Ik kon me niet voorbereiden, ik kon me niet schrap zetten, die ene foto kwam keihard binnen. Mijn adem schokte, happend naar lucht, tranen over mijn wangen en het besef, NOOIT MEER…
Op die foto stond mijn zus, samen met een vriendin, ze hadden een heerlijk rondje geschaatst. En ohh, wat mis ik mijn zus. Dat gemis was pijnlijk voelbaar, in elke vezel van mijn lijf. Ineens was het gevoel van NOOIT MEER weer zo aanwezig, zo onwerkelijk groot en enorm pijnlijk en zo dichtbij.
Ook ik plaats wel eens een foto, een foto van mij met mijn zus, of een foto van een herinnering. Dan heb ik me voorbereid en zet ik me schrap, dus kan ik hem aan. Maar kan jij hem aan? Kon jij je schrap zetten voor je die ene foto zag?
De datum dat jij jarig bent, de avond van Oudjaar dat zijn van die extra moeilijke en zo zijn er nog een paar. Maar toch is dat het ergste niet; je bereidt je erop voor. Je wapent je, je zet je schrap en zo kom je er wel door. Nee, ’t moeilijkste is als onverwacht ’t verleden binnendringt. Als iemand iets over je vraagt, of muziek van toen, plots klinkt. Een geur, een woord of een gebaar waarin ik jou herken, laat me pijnlijk voelen hoe kwetsbaar ik nog ben. ~Ina van der Beek~
Hoe ga jij om met onverwachte momenten? Mogen jouw tranen er zijn, kun jij je overgeven aan de pijn en het gevoel van gemis?
Een aantal jaar geleden zal ik enorm hard mijn best gedaan hebben om mijn tranen te verstoppen, me sterk te houden en me zo normaal mogelijk te gedragen… Ik wilde de pijn en het verdriet niet voelen en ook zeker niet aangaan, ik vluchtte ervan weg. Ik verstopte me achter een masker, het ‘het gaat goed met me’ masker.
Inmiddels mogen de tranen er zijn, net als een lach, de pijnlijke herinneringen zijn er, maar ook zeker de mooie, grappige en waardevolle herinneringen, het maakt de herinnering compleet.
Hoe ga jij om met rouw? Durf jij te praten over wat je raakt? Mogen jouw tranen gezien worden? Durf jij je masker te laten zakken? Wil jij dat ik een stukje mee loop op jouw weg, jouw weg tussen rouw en vreugde, bel gerust voor een kop koffie.
Liefs.