Het nieuwe jaar ben ik begonnen met migraine in bed, de hele dag met knallende koppijn. Stil en teruggetrokken zo diep mogelijk onder de warme dekens. En heel eerlijk, het liefst was ik daar nu nog steeds, teruggetrokken uit de wereld om me heen, in mijn eigen veilige bubbel.
In de wereld om me heen gebeurt heel erg veel, er heerst een hoop angst, boosheid, frustratie en verdriet. Gevoelens die ik maar al te goed ken en inmiddels ook vaak herken. Gevoelens die iets in mij in werking zetten en ik soms niet kan reageren hoe ik zou willen reageren, maar dat ik reageer vanuit een oud gevoel. Een diepgeworteld gevoel van angst, pijn en verdriet opgelopen in mijn jonge jaren in de periode dat mijn moeder ziek was en overleed. Een oud gevoel, maar weer levendig als er iets gebeurt wat een herinnering aan vroeger naar boven haalt en mijn systeem aan zet, klaar om te vluchten, vechten of bevriezen. Vluchten, vechten en bevriezen zijn overlevingsstrategieën, zodra er iets levensbedreigends gebeurt, zorgen deze strategieën ervoor om jouw overlevingskans te vergroten.
Vluchten, zodra je weet dat je in gevaar bent, maak je een snelle inschatting of vluchten mogelijk is. Zo snel mogelijk maak je dat je wegkomt uit de gevarenzone, dan kun je deze situatie overleven. Het veiligst is om te vluchten naar plaatsen waar je tot een groep behoort, want een groep zal je vaak beschermen. Maar vluchten kan niet altijd, soms zit je letterlijk of figuurlijk gevangen. Als je wilt overleven zul je iets anders moeten doen. Vechten, als er gevaar dreigt en je kunt niet meer vluchten, maak je een snelle inschatting of je je kunt verzetten. Je vecht tegen je belager, en probeert zo alsnog weg te komen en in veiligheid te komen. Maar ook dat kan niet altijd. Soms is de dader simpelweg te sterk of te gevaarlijk. Als je deze situatie wilt overleven, zul je iets anders moeten doen. Bevriezen, als ook het vechten niet lukt, is je laatste optie om deze situatie te overleven door te bevriezen. Je voelt je verlamd, je kunt je spieren niet bewegen en niets meer zeggen. Je doet als het ware net alsof je dood bent, en daardoor overleef je deze gevaarlijke situatie.
Angst, boosheid en frustratie zetten bij mij de knoppen om, ik sta aan, klaar om te vluchten. Vluchten is voor mij de bekendste, ik vlucht het liefst ver weg… Welke overlevingsstrategie ken jij het beste?
Hoe harder ik mijn best doe om die oude gevoelens niet te voelen, niet toe te staan, hoe meer ze naar de oppervlakte komen, ze gezien willen worden.
In die wereld om me heen waar zoveel gebeurd, waar angst is, waar verdriet is, waar de boosheid is, het is voelbaar, het is tastbaar en oh zo zichtbaar. Kijk eens om je heen en zie (zonder oordeel) het gevecht wat mensen leveren in het dagelijks leven, alle ballen die ze omhoog moeten houden in deze tijd. Je wilt een goede moeder/vader zijn, je wilt een goede werknemer zijn, je wilt een goede juf/meester zijn, je wilt een goede partner zijn, etc. Maar als je heel eerlijk bent zou je niet het liefst uit die drukte willen vluchten en tot rust komen of misschien wel het liefst diep onder de dekens duiken en daar pas weer onder vandaan komen als alles weer “normaal” is?
En ja wat is “normaal”, ik denk dat het normaal er niet meer komt en we allemaal worden uitgedaagd om deze periode vol met al onze emoties mogen meenemen in ons verdere leven. We staan voor de opgave ons leven weer op te pakken met alles wat er voorgoed veranderd is. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar we kunnen de stukjes bij elkaar zoeken en vormen tot een nieuw geheel. Rouw is ook de stukjes bij elkaar zoeken, niet wetende waar ze liggen en vormen tot een nieuw geheel, alles valt uit elkaar en aan jou de taak om op zoek te gaan naar wie jij bent zonder de ander. Lukt het jou om de stukjes bij elkaar te zoeken en de stukjes te vormen tot een nieuw geheel? Weet dat je niet de enige bent die door deze moeilijke zoektocht gaat.
Liefs.
Commenti