Wat is rouw eigenlijk? Wat betekent het? Gaat het ooit over? Wat is het nut ervan? Zijn gewoon wat vragen die mij wel eens flink bezig kunnen houden….
Als je rouw opzoekt op internet gaat het al gauw over het verdriet dat er is als iemand die belangrijk voor je is, is overleden. Hoe intenser de band, hoe intenser de rouw.
Maar wat denk je van rouw om het verlies van je gezondheid, je baan, de scheiding van jou en je ex of een verhuizing.
Rouw om het verlies van….
Rouw is de verandering van licht naar donker….
Een verlies ervaring geeft innerlijke verwarring en zorgt ervoor overspoeld te worden door gevoelens van verdriet, pijn, boosheid, zelfverwijt en angst. Eigen ervaringen met rouw heb ook ik, ik doel hier om de rouw van een belangrijk persoon in mijn leven, eigenlijk wel meerdere belangrijke personen, mijn moeder, mijn oma’s, maar ook mijn zusje. Na het overlijden van mijn moeder, nu ruim 23 jaar geleden heb ik niet echt kunnen rouwen, ik was 15 jaar en thuis was niet meer de veilige plek om te kunnen rouwen, laat staan dat ik wist hoe ik rouwen moest….
Wie kent de zinnen niet, het leven gaat door, je moet het maar nemen zoals het is, hup schouders eronder, that’s life, de tijd heelt alle wonden, mooie leeftijd, alles komt wel goed, allemaal dooddoeners…. Ook ik deed dit, doorgaan en schouders eronder, dat ging ook best goed, tot bijna 7 jaar geleden mijn jongere zus Marjo overleed, na kort ziek zijn. Waar ik tot die tijd volledig aan het verdriet en de pijn voorbij ging, kon ik die niet meer wegstoppen en het rouwen met alle gevoelens die hierbij horen kwamen binnen, het verdriet, emmers vol tranen, de pijn, hartenpijn, de boosheid, want wat vond ik het oneerlijk allemaal, en ja ook angst…. Als ik nu kijk over de afgelopen periode heb ik wel een ding heel duidelijk geleerd of eigenlijk meer ervaren. En juist dat geleerde stuk bied mij troost.
Rouw gaat niet over, rouw verdwijnt niet en laat staan dat rouw went…..
Rouwen is een proces, bewegen van verliezen wat je hebt naar hebben wat je hebt verloren.
Vergelijk het verdriet eens met het beeld van je eigen schaduw. Verdriet na verlies gaat je leven lang mee, net zoals jouw schaduw je overal vergezelt. Soms is je schaduw groot en soms klein. Soms ligt je schaduw voor je en soms achter je en dan weer ineens naast je. Soms zie je je schaduw en op andere momenten is je schaduw onzichtbaar. Je kunt een hoek van een straat omlopen en ineens ligt je schaduw weer levensgroot voor je voeten. Ze stapt elke stap met je mee. Zo is het ook met verdriet. Het kan opeens weer levensgroot aanwezig zijn, juist op een moment dat je het niet verwacht.
Het is heel normaal als je het verdriet en de pijn voelt van het gemis van wat je had, laat het er zijn, het mag er zijn. In het gemis kun je je enorm eenzaam voelen. Rouw is moeilijk, maar weet je bent niet alleen hierin, ik loop graag een stukje mee op jou pad in de hoop dat jou donker weer wat lichter mag worden.
Niet loslaten, maar anders leren vasthouden!