De sneeuw die naar beneden valt en ervoor zorgt dat alles verdwijnt onder een magisch witte deken. De huizen, de bomen, de auto’s, alles is wit, magisch wit. En als je dan kijkt, echt kijkt, lijkt alles te verstillen. De geluiden vertragen, de geluiden lijken steeds verder weg. Je hoort het kraken van de sneeuw onder je voeten. Je voelt je voeten zakken in de verse sneeuw.
Lopend door de sneeuw gebeurt er iets in mij… Ik sta stil en ik kijk en geniet van de vallende sneeuwvlokken, ik kijk naar 2 duiven die liefdevol dichter tegen elkaar kruipen hoog in de boom, ik hoor de rust, ik hoor de stilte. Ik voel de rust en de stilte in mijn lijf. Het voelt licht, maar gelijktijdig ook zwaar. Loodzwaar. Het liefst zal ik diep onder de warme dekens kruipen, een dikke laag, warm en geborgen, net als vroeger, mijn eigen veilige plek creërend. Gelijk weet ik dat dit een oude overleving is, vluchten voor wat er is of komen gaat. Zelfs de sneeuw, wit en magisch, raakt aan een oud stuk pijn… Vluchten hoeft nu niet meer en ik sta stil in de sneeuw…
Als ik om me heen kijk is het zicht niet ver, de lucht is grijs en als de sneeuw niet voor licht zorgt zal het een sombere dag zijn geweest. Door het wit van de sneeuw is het juist heel licht, helder en open. Daar is de winter ook voor bedoeld om de stilte op te zoeken, te overwinteren. De natuur doet dat ook, bijna alles staat nagenoeg stil in afwachting van het naderende voorjaar.
Ergens in mijn lijf voel ik een kinderlijk enthousiasme op komen, wil ik rennen, rollen en vooral sneeuwballen gooien, koude handen krijgen, tintelende vingers. Zodra ik een sneeuwbal maak zie ik mensen gek kijken, maar ergens weet ik dat in hun ook een kinderlijk enthousiasme zit, maar mag dat er zijn? Pats, ahhh, een sneeuwbal in mijn nek, de mensen kijken gek als je een sneeuwbal pakt, maar kinderen doen gewoon met je mee…
Kun jij genieten van de sneeuw, kun jij vertragen, verstillen in de winter? Mag het kinderlijke enthousiasme er zijn van jou?